Marina Tadic is de geestelijk moeder van Eerie Wanda, maar dat fantasiefiguur is ook een andere versie van haarzelf. Geen alter ego, maar wel degelijk zoiets. Haar tweede album Pet Town draait voor een belangrijk deel om die fantasiewereld, de bubbel waarin de Bosnisch-Nederlandse Tadic zich de afgelopen twee jaar afzonderde. Juist in die bubbel vond ze uiteindelijk haar thuis. “Ik ben altijd nogal dromerig geweest.”
Tekst: Dirk Baart
Foto’s: Edwin Smits
Het is een druilerige dag in Nijmegen. En elders vast ook. Zo’n dag waarop de lucht twaalf uur lang als een witte donsdeken over de wereld heen ligt, waarop de tijd stil lijkt te staan. Het ideale weer voor Pet Town, het nieuwe album van Eerie Wanda waarmee songwriter Marina Tadic rust vond in een drukke wereld. “Heel interessant, hoe tijd werkt”, peinst ze in een koffiecafé in haar thuisstad. “Nu ben ik ook heel druk en gestresst, omdat er gewoon niet genoeg tijd is. Maar als je terugdenkt aan een rustige periode of jezelf heel even afzondert, ervaar je tijd ineens heel anders.”
Tadic schreef Pet Town, de opvolger van haar debuut Hum (2016), de afgelopen twee jaar helemaal in haar eentje. “Al heb ik niet in een grotje geleefd, hoor.” Nee, ze kwam gewoon terug thuis van een lange tour en ging voor het eerst helemaal op zichzelf wonen. ‘Toen dacht ik: oké, en nu? Nu ben ik helemaal alleen. Ik voelde een soort eenzaamheid, maar ook op een positieve manier.” Tadic maakte kleine demo’s met zang en gitaar, nam die vaak op met haar telefoon. ‘Sleepy Eyes’ is bijvoorbeeld het geluid van iemand die door de slaapkamer struint en op automatische piloot de eerste akkoorden van ‘Jailhouse Rock’ aanslaat. Tadic maakte er een minimalistisch folkliedje met maximale impact van. Naar het (relatief) volle bandgeluid van Hum streefde ze niet meer. De bandleden met wie ze de arrangementen voor die plaat maakte, kregen de liedjes nu pas in een latere fase opgestuurd. Ook zij namen hun partijen in afzondering op. Bassist Jasper Verhulst deed het bijvoorbeeld in verschillende kleedkamers, terwijl hij met de Nederlands-Turkse psychrockband Altin Gün de halve wereld rondreisde.
Zelfs in de mixfase – overzien door Jasper Geluk (Altin Gün, Jungle By Night) – was het van het grootste belang om dicht bij Tadic’ demo’s te blijven, het huiselijke karakter van haar kleinste liedjes te behouden. De band liet livedrums links liggen. In plaats daarvan werkte Jasper Verhulst met een Roland drumcomputer en verzorgden Nicola Mauskovic en Marnix Wilmink van The Mauskovic Dance Band percussie. Iedereen voegde bovendien wat handklapjes toe. “Ik ben niet geïnteresseerd in iets dat technisch perfect is of in de hoogste kwaliteit is opgenomen”, legt Tadic uit. “Dat vind ik niet zo boeiend. Ik wilde het natuurlijk houden en de eenzaamheid vangen die in de liedjes zit.”
Die eenzaamheid stelde Tadic in staat om een album te maken zonder rekening te houden met de mening van iemand anders. Even was ze weer de loner die op de middelbare school naar Kurt Cobain luisterde (‘Doe ik nog steeds hoor’) en alleen omging met de andere loners. Zelfs als Eerie Wanda het meest doet denken aan sixtiespop, ligt daaronder met dank aan Tadic’ eigenzinnigheid een soort dun laagje punk. “Meer Marina”, zo vat Tadic het zelf samen. “Bij mijn eerste plaat had ik nog wat minder ervaring. Toen voelde ik veel steun van mijn band en heb ik die steun volledig heb omarmd. Maar toen mijn bandleden het druk kregen met andere projecten, ging ik veel meer op zoek. Ik vroeg me af wie of wat ik dan ben. En wat ik wilde maken.”
Tadic belandde in een bubbel die enorm bevorderlijk bleek voor haar creativiteit. “Pas in die bubbel kun je echt authentiek zijn, je eigen wereld creëren en vanuit daar muziek maken.” Tegelijkertijd realiseert de zangeres zich hoe gevaarlijk het kan zijn om te blijven hangen in je eigen warme bubbel. Zo’n beetje iedere denkbare kloof in de maatschappij is het afgelopen decennium gegroeid omdat sociale media hun gebruikers alleen nog voorschotelen wat ze willen zien. “Ik vind het heel belangrijk dat mensen met elkaar praten, juist als ze het niet met elkaar eens zijn.” Het nummer ‘Rockabiller’ ligt min of meer in het verlengde daarvan, vertelt het verhaal van iemand die zo eenzaam is dat ze überhaupt met niemand meer praat, of men het nou met haar eens is of niet. “Diegene gaat fantaseren dat er iemand is die van hem houdt en stopt helemaal met leven in de echte wereld. Ik ben altijd dromerig geweest, maar ik zal me nooit verliezen in mijn eigen fantasie. Al kan ik me goed voorstellen dat dat mensen overkomt.”
Haar fantasie is dan ook Tadic’ belangrijkste thuis. Op 6-jarige leeftijd vluchtte ze met haar Kroatische ouders naar Nederland, weg van de oorlog die woedde in Bosnië en Herzegovina. “Daardoor is thuis voor mij een heel raar concept geworden. Als ik in Bosnië ben, voel ik me een buitenlander. Maar hier eigenlijk ook. Daarom creëer ik het thuisgevoel in mezelf. En uiteindelijk is dat alleen maar in mijn voordeel, want ik ben er veel vrijer door.”
Toch verwijst Pet Town naar een soort thuis. Niet per se naar Nijmegen, maar naar net het universele gevoel van rust dat je krijgt als je je even terugtrekt in je rustige saaie stadje. “Nijmegen is toch best ver van de Randstad”, lacht ze. “Soms dacht ik: ik moet daarheen. Maar als ik daar dan ben, vind ik het juist fijn dat ik weer terug kan.” Ondertussen heeft Eerie Wanda toch internationaal bereik. Hum kwam nog in de Verenigde Staten uit op label Beyond Beyond Is Beyond, Pet Town verschijnt nu op Joyful Noise, de eveneens Amerikaanse platenmaatschappij van artiesten als Deerhoof, Sebadoh en Surfer Blood.
Tadic had het geluk dat haar album via een goede vriendin die ze in Nijmegen had ontmoet bij het label belandde, want van haar schaamteloze zelfpromotie moet ze het niet hebben. Vorig jaar vergat ze zelfs maandenlang dat ze überhaupt Instagram had. “Wat dat betreft voel ik me als muzikant ook meer thuis in de VS: daar komt muziek volgens mij meer vanuit gevoel. Ik vind het niet zo interessant hoe goed ik iets speel of hoe ik mezelf precies presenteer. Tuurlijk is het belangrijk om jezelf te promoten en zou ik dat eigenlijk meer moeten doen, maar ik ben er gewoon niet zo mee bezig wat mensen van me vinden. Ik wil me gewoon focussen op de muziek. Dan heb ik maar wat minder fans.”
Eerie Wanda speelt op 22 maart in Steck (Delft) en op 12 april in Patronaat (Haarlem) als onderdeel van Roots of Heaven.
