Het scheelde maar een dag of Kate NV had niet bestaan. Er stond een verkeerd emailadres bij haar aanmelding voor de Red Bull Music Academy stond en plots twijfelde ze of haar soloproject NV wel echt was wat ze wilde. De Russische producer, songwriter en componist besloot de handdoek in de ring te gooien en haar weer enkel te richten op architectuur en haar punkband (ГШ / Glintshake) – tot ze een dag later toch nog een e-mail kreeg dat ze was aangenomen. Het was een teken aan de wand om toch de draad weer op te pakken. Als we haar spreken op een warme zomerdag in de bossen van Leeuwarden, waar ze dat weekend speelt op Welcome to the Village, is de ietwat verlegen Kate Shilonosova maar wat blij dat ze die keuze om te stoppen heeft hersteld en door is gegaan met waar ze goed in is.
Tekst: Loulou Kuster
Foto’s: Frederica van Mastrigt
Als kind op de muziekschool maakt Kate Shilonosova, oftewel Kate NV, al haar eigen muziek. Hoewel ze acht jaar lang op de muziekschool zat voelt het voor haar als een bevrijding als ze ermee stopt en architectuur gaat studeren in Moskou; ze hoeft zich niet meer aan de strakke regels van de muziekschool te houden en kan naast haar studie alle muziek maken die zelf wil maken. Daar vormt ze samen met een aantal mede-architectuurstudenten ГШ / Glintshake, waarin Kate de taak als frontvrouw en gitariste op zich neemt. “We waren helemaal geen goede instrumentalisten. Een vriendin van mij was eigenlijk gitariste, maar de jongen die voor onze band auditie kwam doen speelde ver onder ons niveau, we vroegen hem een stukje te spelen en dat ging helemaal niet goed. Ik ging het voor hem voor spelen, maar dat kwam onaardiger over dan de bedoeling was, want hij pakte boos zijn drumstokken en stormde de oefenruimte uit. Ik zei toen tegen mijn vriendin dat zij maar moest gaan drummen. Dat had ze nog nooit gedaan, maar ik vond dat een hele goede manier om dan maar te leren drummen.”
Als Kate niet veel later haar eerste laptop koopt, begint ze ook popmuziek te maken. Ze ontmoet iemand, weer via haar studie – vanwege haar rooster heeft ze enkel nog tijd om met architectuurstudenten om te gaan – die haar leert werken met het sequencerprogramma Ableton Live, waardoor ze langzaam stappen van punk naar elektronische muziek maakt. Een tijd lang houdt ze zich bezig met haar studie, de band en haar soloproject NV, waarmee ze minimalistische bubblegum pop maakt. Maar op haar soloproject krijgt ze maar weinig feedback en dus houdt ze het een tijdje voor gezien. Tot 2014 als daar de Red Bull Music Academy in Tokyo ten tonele verschijnt en Kate’s leven drastisch verandert. “Eigenlijk was ik dus al half gestopt met NV, maar ik wilde toch proberen of dit me ging lukken. Lange tijd hoorde ik niks van RBMA, dus ik besloot definitief de stekker uit NV te trekken; het moest maar zo zijn. Maar letterlijk de dag nadat ik die beslissing had genomen kreeg ik een email dat ik was geselecteerd om deel te nemen aan de RBMA in Tokyo. Ze hadden een verkeerd e-mailadres van mij waardoor eerdere mails, waarin stond dat ik was aangenomen, niet bij mij aankwamen. Gelukkig waren ze via een omweg toch aan mijn goede mailadres gekomen. Dat was voor mij echt een teken dat ik gewoon moest gaan. Ik heb ook altijd een voorliefde voor Japan gehad, dus dat het in Tokyo plaats zou vinden was een enorme motivatie voor me.”
Veel wist ze van te voren niet over hoe het er op de academy aan toeging. Ze zag voor zich dat ze lessen zou krijgen zoals ze dat gewend was op haar universiteit in Moskou, maar dan gericht op muziek. Maar als ze alles aan het regelen is rondom haar visa en het verblijf in Tokyo krijgt ze nog een mailtje van de manager van RBMA: ‘Ik heb je performance ingepland op 26 oktober en je gaat een uur spelen, is dat oké?’ “Het was helemaal niet in me opgekomen dat ik ook moest optreden. Ik ging er vanuit dat we alleen lessen en workshops kregen. Ik was te verlegen om terug te mailen dat ik niet kon optreden, dus ik heb alle half afgeschreven nummers verzameld die ik nog ergens in mapjes op mijn computer had staan en ben die als de wiedeweerga gaan afmaken. Een vriend van mij zei later dat mijn RBMA-ervaring eigenlijk al twee maanden eerder begon, omdat ik mijn Ableton Live-skills heel erg heb bijgespijkerd door in een supersnel tempo nummers af te maken. Ik heb ook voordat ik naar Tokyo ging twee shows voor mijn vrienden in Kazan, de stad waar ik ben opgegroeid, neergezet, want ik dacht dat als ik voor het eerst alleen op het podium zou staan voor al die RBMA-mensen, ik echt in mijn broek zou plassen van de stress.”
“Mijn eerste intensieve tour viel me heel zwaar. Ik werd ziek en ik dacht: dit kan ik niet aan, dit wordt me te veel. Ik dacht dat ik doodging.”
Hoewel ze nog altijd wat verlegen is, bloeit Shilonosova in die periode helemaal op, zeker op muzikaal gebied. Haar blik wordt ruimer en ze krijgt lessen van mensen waar ze in eerste instantie niet zelf naar op zoek was gegaan, maar hier voorgeschoteld kreeg, zoals jazzveteraan James Ntume. “Maar ook de groep mensen die meededen aan de academy leerden me ontzettend veel. We waren daar allemaal super verschillend, maar we hadden één ding gemeen en dat was muziek. Ik zag in dat hoeveel fans of volgers je ook hebt – want sommigen waren al wat verder en hadden dus meer mensen die hen volgden – we zijn allemaal hetzelfde, we hebben dezelfde problemen. Ik heb veel van mezelf kunnen omarmen in die periode. Ik realiseerde me ook dat snobistisch zijn je helemaal niets oplevert. Vanuit mijzelf ben ik nooit echt snobistisch geweest, maar in Moskou ging ik wel veel met dat soort mensen om. Dan neem je onbewust toch wel wat van die eigenschappen over. Ze vonden het ook helemaal niet nodig dat ik naar Tokyo zou gaan voor de academy. Toen ik terugkwam zagen ze wel in hoe belangrijk dit voor me was en hoe goed dit me had gedaan. Ik kon alleen nog maar glunderen en gloeien van geluk.”
Niet alleen heeft de RBMA voor haar persoonlijk veel gedaan, het heeft haar ook een enorme hoeveelheid naamsbekendheid gegeven, waardoor ze nu de hele wereld over kan reizen. Dat was niet altijd makkelijk, maar al snel leert ze zichzelf om de knop te zetten. “Mijn eerste intensieve tour viel me heel zwaar. Ik werd ziek en ik dacht: dit kan ik niet aan, dit wordt me te veel. Ik vond het reizen heel ingewikkeld en moeilijk en mijn gedachten kwamen echt in een neerwaartse spiraal terecht. Het was zelfs zo erg dat ik dacht dat ik doodging. Op een gegeven moment ging er in mijn hoofd een knop om. Ik dacht: nee, dit gaan we zo niet doen. Ik veranderde mijn kijk op wat ik allemaal kon en mocht doen. Het voelt als een eer om te mogen reizen; niet iedereen heeft deze kans. Als je almaar tegen jezelf zegt dat je moe bent, dan word je dat op een gegeven moment ook. Even mijn gedachten op een rijtje zetten laat me vaak inzien dat ik het allemaal best kan. Ik reis meestal in mijn eentje, wat het ook makkelijker voor me maakt om dit vol te houden. Ik kan gaan en staan waar ik wil. Als ik zin heb om een bepaalde limonade te drinken, dan kan ik een uur omfietsen om die te halen, dat maakt verder toch niemand uit. Als je me vier jaar geleden had verteld dat ik nu altijd alleen zou reizen, had ik je voor gek verklaard, echt waar. Nu denk ik dat als ik samen met iemand zou gaan reizen, ik alleen maar zou wachten tot die ander er weer vandoor is. Ik voel me ook nauwelijks alleen als ik reis, ik ben nou eenmaal graag op mezelf. Soms ben ik een lange tijd alleen en dan heb ik het gevoel dat ik me eenzaam zou moeten voelen, maar eigenlijk voel ik dat helemáál niet.”
“Er zijn drie dingen in mijn leven die ik het liefste doe: muziek maken, fietsen en slapen.”
“Het enige onhandige aan alleen reizen is uit eten gaan. Ik kom op veel verschillende plekken in verschillende landen, waar dus ook veel verschillende gerechten te proeven zijn. Ik ben alleen niet zo’n grote eter, dus ik kan veel minder proeven dan dat ik zou willen en als met meer bent, kun je ook meer bestellen. Dát is het allervervelendst aan mijn leven als ik op tour ben, haha.”
Niet alleen op reis onderneemt de Russische producer graag dingen alleen. Ook in haar woonplaats Moskou is ze veel op haar zelf. Ze wordt wakker, checkt haar socials, het nieuws en begint muziek te maken. Of ze pakt haar fiets en fietst zomaar ergens heen. “Ik hou ontzettend veel van fietsen. Er zijn drie dingen in mijn leven die ik het liefste doe: muziek maken, fietsen en slapen. Fietsen maakt me rustig en ik luister altijd muziek tijdens het fietsen. De ene helft van mijn brein is gefocust op de weg, op de auto’s en voetgangers. De andere helft is alle muziek in me op aan het nemen. Fietsen helpt me om de muziek beter te horen, soms zelfs beter dan tijdens een concert. Ik luister thuis ook nauwelijks muziek, echt voornamelijk op de fiets. Vaak ook weken lang dezelfde muziek achter elkaar, dan ontdek ik telkens nieuwe dingen. Of ik hoor dingen die ik zelf op een andere manier ook kan gebruiken.”
“Ik fiets ook graag op plekken waar ik kom tijdens het touren. Al is het fietsen niet in elke stad even fijn. In Amsterdam kan ik het niet, fietsen en muziek luisteren tegelijk. Een tijdje geleden was ik daar en heb ik het geprobeerd, maar ik werd helemaal gek van al die mensen op scooters, die veel te hard en dicht langs je heen rijden. Amsterdam is veel complexer en drukker dan bijvoorbeeld Moskou. Ik hou echt van de stad en de architectuur vind ik nog altijd geweldig, maar fietsen doe ik er niet meer. Maar toen ik dit voorjaar in Tokyo was, heb ik veel uit mijn fietstochten gehaald. Ik had toen de soundtrack van The Wiz opgezet en dat was magisch. Het is een hele coole soundtrack met allemaal Motown-sterren, zoals Quincy Jones, Michael Jackson en Diana Ross, alles behalve Japans, maar het klopte helemaal. Ik herinner me dat ik ‘s nachts in Akihabara fietste, een wijk met heel veel felle reclameborden en waar iedereen op straat aan het gamen was, terwijl ik die soundtrack op had. Het was gewoon zo surrealistisch en mooi dat ik aan het eind van de fietstocht heb gehuild. Uit die tocht heb ik veel gehaald, nieuwe ideeën en geluiden of gevoelens. Die emoties en geluiden ga ik denk ik wel verwerken op mijn volgende plaat.”
Op vrijdag 30 augustus staat Kate NV op Into the Great Wide Open.
