Het beste uit ieder denkbaar genre en iedere bewoonde uithoek van de wereld vind je al jaren op Le Guess Who?. Dat mag geen goed bewaard geheim meer heten. Ook de miniatuurversie Le Mini Who? heeft de afgelopen elf jaar een reputatie opgebouwd. Op zondag 10 november is het Cartesiusgebied, in het noordwesten van Utrecht, de setting waar in oude fabrieken, (theater)cafés en popzalen een aantal van de beste ‘onbekende’ artiesten van Nederland worden voorgesteld. En aan Front de eer een deel van de line-up te cureren, een buitenkansje om onze favorieten uit de meest uiteenlopende genres een podium te geven.
Tekst: Ruben van Dijk
Eklin
Eklin is allerminst een nieuwkomer. Eind jaren nul een rücksichtsloze noisegroep à la Fuck Buttons, in 2010 gereïncarneerd als grimmig gezelschap met voorliefde voor minimalistische, welhaast horror-achtige dreampop – noem het nachtmerriepop – en nu, acht jaar na de laatste release, terug. De afgelopen jaren was voorman Michiel Klein vooral als gitarist van Lewsberg in the picture, alwaar hij verantwoordelijk is voor het sporadisch laten ontsporen van de literaire popliedjes van Arie van Vliet. Met Eklin heeft Kleins experimenteerdrift echter vrij spel en dat is vooral live a sight to behold in de meest introverte zin van het woord. Eklin dendert niet. Eklin giert niet, maar weet met een liveband in voortdurende staat van verandering (zo is Marijn Verbiesen van Red Brut regelmatig drummer) stilzwijgend je ziel te bespelen. (db’s, Grote Zaal – 14.45-15.15)
MERU
MERU, 23, is een kleurrijke lentetuin. Zelfs haar Instagram ademt, met een veelvoud aan plantenfoto’s en bloemige portretten, zuurstof. Het is de esthetiek van een generatie voor wie het zorgen voor planten een levensstijl is, een generatie die zijn studentenkamer vult met monstera’s, calathea’s en cactussen en die blijft stekken tot het van een botanische tuin niet meer te onderscheiden is. Maar voor MERU is het meer dan visueel. ‘Jardin’ van debuut-EP Revez onderschrijft hoe geaard de van oorsprong Venezolaanse zangeres is de natuur; haar handen en de bloemen die ze ermee plant zijn één. Er zijn 7,7 miljard mensen wiens leven door planten gegeven wordt – en toch klinkt het bijzonder als MERU het bezingt. Het is het veranderlijke van de natuur die MERU in het bijzonder lijkt te fascineren, blijkt uit de vlinders die eveneens haar Instagram sieren, de track ‘Cocoon of Life’ (“The now is happening, please stop panicking”) en het feit dat de muziek van MERU lijkt te bestaan in een voortdurende staat van transformatie of, op een genre-brede schaal, in een evolutie. MERU is R&B anno 2019, ingegeven door een tijdsgeest waarin geen onderscheid bestaat tussen hedendaagse DIY-slaapkamersoul, jazz rap en plantvriendelijke ambient uit de seventies, om maar wat te noemen. (Filmcafé – 15.30-16.00)
Global Charming
Persfoto’s zijn er niet en voor studio-opnames moet je héél goed speuren. Global Charming moet het vooralsnog vooral van de live-reputatie hebben, al is ook die nog pril. Je zult het dus met ons woord moeten doen – of met voorkennis van de vele andere bands waar de vier leden eerder onderdeel van uitmaakten. Een reeks bands waarvan de een nog ongrijpbaarder dan de ander: live-sensatie Torii bijvoorbeeld, eigenzinnige liedjesband Petersburg, of het absurdistische, Nederlandstalige Meetsysteem dat synthpop maakt in een niche waarvan je niet wist dat die bestond. Wat dat betreft behelst Global Charming een wat meer comfortabel geluid, in een muzikaal landschap gevormd door Parquet Courts, Nap Eyes, B Boys en de illustere artsy post-punkbands die hen weer voorgingen. Maar dat alle wegen uiteindelijk naar Talking Heads leidden is voor Global Charming niet zo belangrijk. Die charme zit ‘m vooral in de kleine virtuositeit; stiltes die je niet zag aankomen, riffjes als uit een hoge hoed. Spanning zit ‘m in een hoekje bij deze band en des te meer als je nog nooit een track gehoord hebt. (Werkspoorcafé De Leckere – 16.15-16.45)
Benji
Op het album dat Sun Kil Moon eerder dit jaar uitbracht, This Is My Dinner, zijn veertiende sinds Benji (2014), staat een song genaamd ‘Bay of Kotor’, met 23 minuten zijn langste tot nu toe. Het is bijna geen song meer te noemen; structurele samenhang is duidelijk ondergeschikt gesteld aan stemming en sfeer. De woorden van Kozelek spelen nog altijd een hoofdrol maar lijken evenzeer volkomen met de soundscape verwikkeld. Het is symptomatisch voor alles dat hij sinds Benji uitbracht, en hoewel de broers Rindert en Jordi Lammers uit Nijmegen zich naar dat album vernoemde, is het de meanderende, moody Sun Kil Moon van daarna waar Benji regelmatig aan doet denken. Maar de gebroeders hebben meer voorbeelden. Op de meest recente single ‘De Vuurvlieg’ wordt de muziek van Rindert en de spoken word van Jordi aangevuld door Joseph Shabason (ook op Le Guess Who?, zaterdagavond in Theater Kikker), de saxofonist die onder meer zijn stempel drukte op Destroyer’s Kaputt – nog zo’n atmosferisch meesterwerk. Zo vormen Kozelek, Shabason, Destroyer, maar ook Mount Eerie en Julianna Barwick, het raamwerk waarbinnen Benji een geheel eigen, en voor Nederland unieke niche heeft gevonden. Voor fans van “soundscapes en gedichten over glazen herten”, als je het de jongens zelf vraagt. (Hof van Cartesius, 17.15-17.45)
Red Brut
In een wereld waar de cassette vooral voor zijn esthetische en nostalgische waarde wordt gefetisjeerd en al tig keer ‘weer helemaal terug’ is verklaard, heeft een kleine voorhoede in de muzikale avant-garde het nut van de geluidsdrager altijd ingezien. Voor Red Brut, het pseudoniem van de Rotterdamse Marijn Verbiesen, is de cassette echter nog meer dan een nutsmiddel. Haar muziek stoelt volledig op zelf opgenomen cassettesamples van krakende deuren, keelgeluiden, gillende kinderen, vals gestemde gitaren, piepende hekken, suizend verkeer en klingelende koeienbellen; dissonante, vaak “nare geluiden”, zoals Verbiesen ze ook zelf noemt, die ze met een verzameling cassettespelers voor haar neus tot een eenheid vermengt. Zo doet ze het op plaat en zo doet ze het live. Zodoende wordt zelfs het terugspoelen van de bandjes onderdeel van de muziek. (De Havenloods – 18.30-19.00)
Le Mini Who? vindt op zondag 10 november plaats in Utrecht. Het tijdschema vind je hier.
