In het kader van COSMOS, het hybride podium van Le Guess Who?, nam Front een tweetal livesessies op in de historische Marnixzaal. In de tweede sessie maakt Private Banking zijn opwachting in de verborgen parel aan het Domplein. In gesprek vertelt frontman Ruben van Weegberg, bekend gezicht uit Canshaker Pi en Steve French, over de eerste stappen van zijn nieuwe postpunkformatie.
Tekst: Dirk Baart
Je moet wat, tijdens een wereldwijde pandemie die al bijna twee jaar duurt. Sommige mensen begonnen lange wandelingen te maken, anderen verbouwden hun huis. Ruben van Weegberg besloot de tijd te gebruiken om eens serieus werk te maken van de liedjes die hij altijd al stiekem voor zichzelf schreef. Niet dat Van Weegberg daarmee een nieuw gezicht is binnen het Nederlandse muzieklandschap. Integendeel: de Amsterdamse bassist draait al tien jaar mee. 2011 was het, toen hij samen met drie vrienden debuteerde onder de naam Palio Superspeed Donkey. Ze zaten nog op de middelbare school, maar speelden kort na de release van debuut-EP Wateramp al op Into The Great Wide Open en in De Wereld Draait Door. Later zou Palio Superspeed Donkey – inclusief Van Weegberg – overgaan in Canshaker Pi, en dat weer in Personal Trainer. Gitarist Willem Smit werd de grote blikvanger van de scene die inmiddels ook bands als Pip Blom, Steve French, Teddy’s Hit, Global Charming en A Fungus omvat, maar Van Weegberg stond zonder twijfel mede aan de basis van die ontwikkeling.
Enfin, genoeg geschiedenis. Na jaren in een dienende rol voor Smit en Steve French-voorman Cees Paris, neemt Van Weegberg met Private Banking zelf de touwtjes in handen als zanger en songwriter. “Ik draag nu bijna volledige verantwoordelijkheid, zo voelt dat een beetje”, beschrijft hij. “Ik zing nu ook voor het eerst als frontman. Het is een beetje onwennig, maar ik merk dat ik het leuker vind dan gedacht.” In oktober bracht Private Banking zijn eerste EP uit, via Glove Compartment, zijspan van Subroutine Records. Vier repetitieve postpunkliedjes zijn het, grotendeels gemaakt in samenwerking met Doortje Hiddema (Euroboy, Rats On Rafts) en een eigenwijze drumcomputer uit de jaren tachtig. “Het is eigenlijk een sampler, je kunt er in principe elk geluid inladen dat je zelf wilt. En dan heb je vervolgens volgens mij negen – nee, even kijken – zestien knoppen waar je op kunt drukken. Je kunt er zo veel mee doen als je zelf wilt, maar hij heeft nogal veel kuren en is best moeilijk te doorgronden. Je limiteren tot zo min mogelijk opties is ook de makkelijke manier, eerlijk gezegd.”
Van Weegberg is sowieso een muzikant die behoefte heeft aan kaders. “Ik raak een beetje duizelig als ik te veel opties heb, dus beperk ik me vaak tot één beat: daarop moet het gaan gebeuren.” Natuurlijk is Private Banking niet mijlenver verwijderd van de projecten waar Van Weegberg al in speelde. Vooral ‘A Woman Came Knocking’, afsluiter van de EP, zou zo op kunnen gaan in een release van Canshaker Pi of Personal Trainer. Maar met het slepende ‘Brick’ en ‘Georgie’, dat qua instrumentale invulling doet denken aan vroege New Order, laat Van Weegberg zien dat hij wel degelijk een ander type schrijver is dan Willem Smit en Cees Paris dat zijn in Personal Trainer en Steve French respectievelijk. “En zij verschillen ook weer ontzettend van elkaar. Willem is gigantisch snel, Cees en ik zijn volgens mij wat langzamer. Bij mij werkt een liedje wel of niet. Als het werkt, gaat het heel snel. Als het niet werkt, gaat het heel langzaam en valt het uiteindelijk vaak alsnog af.” Dat Private Banking tot nu toe wordt omschreven als een project dat wat serieuzer van aard is dan Personal Trainer, verrast Van Weegberg niet. “Ik ben niet zo goed in humor verwerken in liedjes, dat is iets dat Willem bijvoorbeeld heel vaak doet. Ik dacht niet: ik ga nu hele serieuze muziek maken, maar dat is gewoon wat eruit komt.”
Voor het eerst muziek uitbrengen met een eigen project is een spannende aangelegenheid. Laat staan als zo’n beetje je hele vriendengroep bestaat uit mensen die óók al liedjes schrijven sinds ze een gitaar vast konden houden, of in ieder geval sinds ze voor het eerst een gebroken hart hadden om te bezingen. Het levert Van Weegberg wat gemengde gevoelens op. “Aan de ene kant is iedereen super supportive. Ze vinden het hartstikke leuk dat je dingen aan het maken bent, dat juicht iedereen toe. Dat is fijn, maar soms denk ik wel: wat vind jij nou echt? Het went ook snel hoor. De eerste single vond ik heel erg spannend, bij de EP maakte het me eigenlijk al helemaal niet meer uit. Het zit wel goed, ik sta er zelf toch ook achter.”
Inmiddels heeft Van Weegberg dan ook een liveband om zich heen verzameld om Private Banking naar het podium te kunnen vertalen. Die oude drumcomputer, daar kun je nou eenmaal niet op vertrouwen. In plaats daarvan wordt Van Weegberg vergezeld door Hiddema en leden van onder meer – het zal u niet verbazen – Personal Trainer, Teddy’s Hit en A Fungus. Onlangs speelde de groep zijn eerste show op het Rotterdamse showcasefestival Left of the Dial. Prompt werd de band door 3voor12 uitgeroepen tot een van de grote ontdekkingen van het weekend, boven allerhande Britten die met veel bombarie naar de havenstad waren afgereisd. “Ik had alles afgehouden tot die show”, lacht Van Weegberg. “We kregen al wat uitnodigingen, maar ik wilde eerst maar eens zien of ik het überhaupt wel leuk vond. Vooraf was het heel spannend, maar ik was er uiteindelijk best wel tevreden mee, volgens mij.” Toen na de show op Left of the Dial nog meer aanvragen binnen druppelden, ontdekte Van Weegberg de keerzijde van de samenstelling van zijn band, een hecht gezelschap met een flinke bak ervaring: iedereen had de rest van het jaar al volgepland met shows van al die andere bands waar ze in spelen. “Dat ging zo eindeloos door, tot ik uiteindelijk twaalf opties afgewezen heb. Zat ik hier op m’n kamer te godveren. Maar het is ook logisch hoor. In oktober speelden we onze eerste show en ik wilde daarna nog allerlei plannen maken voor de rest van het jaar, dat is ook een onrealistische verwachting. Ik moet gewoon ver vooruit plannen en dan komt het allemaal goed.”
Cinematografie: Peter Marcus, Yuma Eekman en Stan Wiersma
Opname: Fokke de Wit en Jasper Boogaard
Mix: Jasper Boogaard
Montage: Peter Marcus
Master: Jasper Boogaard
Deze livesessie kwam tot stand met dank aan Le Guess Who?.
